Waarom regelt het PCB-ontwerp in het algemeen 50 ohm impedantie?
Allereerst is de standaardkeuze 50 ohm en iedereen in de branche accepteert deze waarde. Over het algemeen is het absoluut een bepaalde norm die is ontwikkeld door een erkende instelling. Iedereen is ontworpen volgens normen.
In de begindagen van microgolftoepassingen, tijdens de Tweede Wereldoorlog, was de keuze van de impedantie volledig afhankelijk van de behoefte aan gebruik, zonder een standaardwaarde. Naarmate de technologie vordert, moeten impedantiecriteria worden gegeven om een evenwicht te vinden tussen economie en gemak.
In de Verenigde Staten worden de meest gebruikte leidingen verbonden door bestaande meters en waterleidingen. 51.5 Ohm zijn heel gebruikelijk, maar de adapters en converters die worden gezien en gebruikt zijn 50-51.5 Ohm; deze zijn opgelost voor het gezamenlijke leger en de marine. Het probleem was dat een organisatie genaamd JAN werd opgericht (later de DESC-organisatie), die speciaal door MIL werd ontwikkeld. Na uitvoerige overweging koos het uiteindelijk voor 50 ohm en werden de bijbehorende leidingen vervaardigd en omgezet in verschillende kabels. Standaard.
Op dit moment was de Europese norm 60 ohm. Kort daarna, onder invloed van de industrie dominante bedrijven zoals Hewlett-Packard, werden de Europeanen gedwongen te veranderen, dus uiteindelijk werd 50 ohm een standaard in de industrie. Het werd een conventie en de PCB die op verschillende kabels was aangesloten om de impedantie te evenaren, was uiteindelijk vereist volgens de 50 ohm impedantiestandaard.
Ten tweede is de ontwikkeling van algemene normen gebaseerd op een uitgebreide overweging van het PCB-productieproces en de ontwerpprestaties en haalbaarheid.
Vanuit het perspectief van PCB-productie en -verwerkingstechnologie is het relatief eenvoudig om een impedantie-PCB van 50 ohm te produceren, rekening houdend met de uitrusting van de meeste bestaande PCB-fabrikanten.
Uit het impedantieberekeningsproces is bekend dat een te lage impedantie een brede lijnbreedte en een dun medium of een grote diëlektrische constante vereist, waaraan ruimtelijk moeilijk kan worden voldaan voor het huidige bord met hoge dichtheid; een te hoge impedantie vereist een dunne lijn. Brede en dikke media of een kleine diëlektrische constante is niet bevorderlijk voor EMI en overspraakonderdrukking en de betrouwbaarheid van de verwerking is slecht voor meerlaagse platen en voor massaproductie.
Controle van 50 ohm impedantie In de omgeving van een gemeenschappelijke kaart (FR4, enz.) En gemeenschappelijke kernplaat, produceert u producten met een gemeenschappelijke dikte (zoals 1 mm, 1,2 mm, enz.) En ontwerpt u een gemeenschappelijke lijnbreedte (4 ~ 10mil). De fabriek is erg handig om te verwerken en de apparatuurvereisten voor de verwerking ervan zijn niet erg hoog.
Vanuit het perspectief van PCB-ontwerp wordt 50 ohm ook gekozen na uitvoerige overweging. Wat de prestaties van het PCB-spoor betreft, is de algemene impedantie relatief laag. Voor een transmissielijn met een gegeven lijnbreedte, geldt dat hoe dichter de afstand tot het vlak is, de overeenkomstige EMI wordt gereduceerd en de overspraak wordt verminderd.
Vanuit het perspectief van het volledige pad van het signaal is een van de meest kritieke factoren om te overwegen de rijvaardigheid van de chip. In de begindagen konden de meeste chips geen transmissielijnen aansturen met een impedantie van minder dan 50 ohm, en transmissielijnen met een hogere impedantie waren onhandig om te implementeren. Daarom gebruikt het compromis 50 ohm impedantie.
Daarom wordt in het algemeen 50 ohm gekozen als de standaardwaarde van de conventionele signaalimpedantie met enkel uiteinde.